Erakusketa honek San Adriango tunelaren historiako garai nagusienak errepasatzen ditu, paleolitikotik XIX. mende erdialdera. Horretarako historiako lau unetan zentratzen da: azken glaziazioa, Brontze Aroa, Erdi Aroa eta XVIII-XIX. mendeak. Aranzadi Zientzia Elkarteak azken urteetan San Adriango tunelean egindako indusketen emaitza da hau.
Erakusketa honekin lotuta, jarduera ugari antolatu dituzte museoak eta Aranzadi Zientzia Elkarteak: familientzako tailerrak, erakusketarako doako bisita gidatuak eta arkeologia jardunaldiak. Gainera, Aranzadi Zientzia Elkarteak San Adrian-Lizarrate Gipuzkoako historiaren igarobidea liburua aurkeztu du.
San Adrian, denboraren igarobidearekin lotutako jarduera guztiak.
Aranzadi Zientzia Elkarteak azken urteetan San Adriango tunelean egindako indusketek Gipuzkoako historiaren etapa nagusiak azalerazi dute.
Pixkanaka-pixkanaka tenperaturak gora egin zuen, izotz eremu iraunkorrek atzera egin zuten eta kostaldeko lerroa igo eta egonkortu egin zen.
Gaur egungoaren antzeko klima izatera pasatu zen. Klima-aldaketa prozesuan, baso hostoerorkorrak ugaritu ziren lehenago landaretza eskasa zegoen tokietan. Faunari dagokionez, klima hotzetako animalia zenbait desagertu, elur-oreina adibidez, eta beste batzuk sortu ziren; hala nola, oreina, orkatza edo basurdea.
Ehiztari-biltzaile ziren gizataldeak samalda txikitan banatutako gizarteetan bizi ziren biziraupena eta lurraldean zehar mugitzeko ahalmena bermatze aldera.
Haien teknologia harrizko eta hezurrezko lanabesak eta tresnak egitean oinarritzen zen. Besteak beste larrua, haragia, landareak edo egurrak ebakitzeko, zerratzeko edo karrakatzeko erabiltzen ziren silexezko hainbat tresna berreskuratu dira San Adrianen.
Garai honetan gizakia elikagaiak sortzeko gai da. San Adriango jarduera nagusiak abeltzaintza eta mendiko baliabideen ustiapena ziren urteko sasoi gehienetan. Haitzuloaren inguruan nekazaritzaren aztarnak aurkitu dituzte: polena, ikatz bihurtutako gari-haziak eta uztarako igitaiak. Indusketetan agertu diren fauna-aztarnak etxeko ugaztunenak ziren (behia, ardia, ahuntza, txerria eta txakurra). Aurkitutako ardien eta ahuntzen arrastoek argi eta garbi erakusten digute artzaintza bertako abere-ekonomiaren parte zela.
Brontze Arotik Erdi Arora, 2500 urteko denbora-tartean, ez da giza- okupazioaren proba idatzirik edo arkeologikorik aurkitu San Adriango tunelean. Haatik, hurbileko inguruetan (Urbiako landetan, Zegamako San Pedro baselizan, eta abar) aurkitutako erromatar garaiko proba arkeologikoek bazter horiek komunikabide eta agian baita bizileku egonkor ere izan zirela iradokitzen dute.
San Adrian mendatearen lehen aipua 1294. urtekoa da eta horren arabera bazen bertan gotorleku bat. Gotorlekua gaztelu bilakatu zen gero eta bertatik nobleak, elizgizonak, merkatariak, abenturazaleak eta gaizkileak pasatu ziren.
San Adriango gazteluaren eraikuntza Gaztelako Erresumak Gipuzkoako bailara nagusietan lortutako nagusitasunaren hasierarekin lotuta dago argi eta garbi. Tokia garrantzi handiko igarobide geoestrategiko bihurtu zen. Izan ere, Gaztelako koroak interes handia zuen Donostiako, Getariako eta Debako itsas portuetan zehar Atlantikoko Europarekin lotzeko. San Adriandik igarota, Gaztelak ez zuen Nafarroako Erresuma zeharkatzeko beharrik. XIII. mendearen erdialdera San Adrian derrigorrezko pasabide eta kontrol-gune bilakatu zen.
Ondorengo mendeetan mugen ezegonkortasunak gaizkileentzako eta bidelapurrentzako toki apropos bihurtu zuen eta, ondorioz, eremua gotortu behar izan zuten. 1512an Nafarroako Erresuma menderatzearekin batera, San Adriango gotorlekuak jatorrizko funtzioa galdu zuen eta posten errege-bidean atsedenerako toki bilakatu zen.
XVIII. mendeko erdialdeaz geroztik, Arlabango errege-bide berria irekitzearekin batera, San Adriango igarobidea bigarren mailan geratu zen. Mantentze-lanik egiten ez zenez, galtzada hondatu egin zen pixkanaka-pixkanaka eta horrek are zailtasun handiagoak ekarri zizkien erabiltzaileei. Hala eta guztiz ere, igarobideak antzina zuen garrantzi estrategikoa izaten jarraitu zuen, XVIII-XIX mendeetako gerrateetan:
Azken mugarria 1855ekoa da; tunelean mikeleteen destakamentu bat finkatu zuten bertan. Bi zaindari zergak kobratzea bermatzeaz eta kontrabandoa kontrolatzeaz arduratzen ziren. Benta ondoan eraikitako eranskinean bizi ziren eta haiek izan ziren tuneleko azken biztanleak. 1915ean ustekabeko sute baten ondorioz, kuartela eta antzinako benta erabat kiskalita geratu ziren. Eraikinak ez zituzten berreraiki eta mikeleteak mendi-hegalean kilometro eskas beherago zegoen eraikin batera lekualdatu ziren, gaur egun Mikeleteen etxea edo Aterpea deritzonera.
Halaxe bukatu zen San Adriango tunelean gizakiak azken 13.000 urtez, ia etenik gabe, izandako presentzia.
Erakusketan entzun daitezkeen audio hauek historian zehar San Adrianen ninguruan idatzi eta esandakoak erreproduzitzen dituzte.
Antolatzailea: Aranzadi Zientzia Elkartea
Laguntzailea: San Telmo Museoa, Diputación Foral de Gipuzkoa
WEBGUNEAREN TITULARRA:
ORRI-OINA:
Menu osagarria:
San Telmo Museoa. 2024 copyright ©
NABIGAZIORAKO LANGUNTZAK: